BİRİ YER, BİRİ BAKAR…

Sabah okuduğum bir haber içimi acıttı. Başlık şöyleydi: “İki çocuk aç kaldı!

Van’da bir ilkokulda, sınıf etkinliği adı altında “lahmacun günü” düzenlenmiş. Kişi başı 100 lira. İki çocuk o parayı verememiş. Diğer çocuklar lahmacunlarını yerken, o iki minik sadece izlemiş…

Düşünebiliyor musunuz? Bir öğretmen, bir anne, bir baba yüreği nasıl kaldırır böyle bir manzarayı?

Çocuklar arasında ayrım yapmak, birinin elinde sıcak lahmacun varken diğerinin yalnızca bakmakla yetinmesi…

O anın ağırlığını, o iki çocuğun sessizliğini kim anlatabilir?

“Ne var canım, iki lahmacun!” demeyin.

O iki lahmacun, bir çocuk kalbinde koca bir yara açar.

Belki ailesine kızar, belki öğretmenine kırılır, belki de bir daha okula hevesle gitmez.

Çünkü çocuk kalbi kırılgandır. Bir kere incindi mi kolay kolay onarılmaz.

Ben de bilirim o duyguyu.

Babam ilkokul beşinci sınıftayken emekli oldu. O zamanlar maaş hemen bağlanmazdı, bir buçuk yıl parasız kaldık.

Koro, bando, folklor… Ne kadar istemiştim katılmayı. Ama olamadı.

Paranın yokluğu değil, o “dışarıda kalmışlık hissi” insanın içine kazınıyor. Yıllar geçse de unutulmuyor.

Bugün ülke ekonomisi ne yazık ki yine benzer bir çizgide.

O yüzden bu tür etkinliklerde en büyük sorumluluk öğretmenlerde.

Ya hiç yapmayacaksınız…

Ya da yapıyorsanız, sınıfınızdaki her çocuğu o sofraya oturtacaksınız.

Çünkü biri yer, biri bakar…

Kıyamet bundan kopar.

Gönül Güleç